ေၿခရာ

ညေန၅နာရီခြဲၿပီ… စကၠန္႔လက္တံနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေလရဲ႕… ပလက္ေဖာင္းေဘးက သစ္ပင္အကြယ္ေလးမွာ  သူမက်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စက္ဘီးေလးနဲ႔…ရပ္ေစာင့္ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးေပါ့ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္က်ဴရွင္ကို ေၿပးၿပီး သူမက်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္အမွီလာေစာင့္ရတာဗ်… သူမရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြ လြင့္ေနတဲ့ဆံႏြယ္ေလးေတြ…သူမရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို …၃မိနစ္ေလာက္ၿမင္ရဖို႔ ..ဘယ္ေနရာမွာ…ဘယ္လိုအေၿခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ၿဖစ္ၿဖစ္…ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရေစာင့္ရ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္မွာပါ…ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ကံအရမ္းေကာင္းခဲ့ရင္… သူမသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေၿပာရင္း တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မဲ့… သူမရဲ႕မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္ကို… ဒီေန႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဇြဲဆုေလးအၿဖစ္ကၽြန္ေတာ္ရခ်င္ရမွာပါ…ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က သူမၿဖတ္သြားမဲ႔ စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ရယ္ခ်င္ရယ္ပါေစ… မထိတထိစခ်င္စၾကပါေစ…သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲ ပုန္းကြယ္လွ်ိဳးေနမယ့္ သူမရဲ႕ အမူအရာေလးကို ဒီညအိပ္မက္ထဲထည့္မက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အိပ္မက္နတ္သမီးေလးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း သူမကိုစေတြ႔ခဲ့တဲ့ေန႔ေလးက အေတြးထဲ၀င္လာခဲ့တယ္…
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအုပ္စု မနက္ေစာေစာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို ေရာက္ေနၾကတယ္ဗ်…မနက္ေစာေစာဆိုလို႔ အထင္ေတာ့သိပ္မၾကီးလိုက္ပါနဲ႔ ဗ်ာ…မနက္၈နာရီခြဲေလာက္ပါ…ၿပီးေတာ့အဲဒီေန႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ အိမ္ေၿပာင္းလို႔ လိုက္ကူေပးဖို႔ အတင္းေခၚထားလို႔ သူတို႔ရပ္ကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္က်ဴးေက်ာ္လာခဲ့တာေပါ့…သူကကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကူသယ္မေပးခင္  မနက္စာမုန္႔ဟင္းခါးကို သူတို႔အိမ္နားက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ အရင္ေကၽြးတာဗ်.. အဲဒီမုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုနဲ႔ တင္ ေဗ်ာင္းကို ဆန္ေနတာပါပဲဗ်ာ...မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္က အေဒၚၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ၀ိုင္းစလိုက္ၾကတာ… အေဒၚၾကီးက အေၾကာ္ေတြေတာင္ အဆစ္တစ္ခုစီေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတာ္ေတာ္ခင္သြားခဲ့ေသးတယ္.. အဲဒီမွာစေတြ႔တာလို႔ ေၿပာရမွာပဲ… သူမရဲ႕ကၽဴရွင္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးေလးမွာဗ်…သူမကို ပထမဆံုးသတိထားမိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး.. မိန္းကေလးၿမင္ရင္ စလိုက္ရမွေက်နပ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဖိုးလံုး.. “ဟိုမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္းပါလား…ေဟး… ဘယ္ညာ…ဘယ္ညာ…ဘယ္ညာ…ဘယ္ညာ…ဘယ့္”..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုေတာင့္ရင္ တစ္ေယာက္မဟ လိုက္နဲ႔ ေနာက္ေယာင္လိုက္ဖို႔က အဆင္သင့္…အဲဒီေန႔က သူမ အၿဖဴေရာင္ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ထားပါတယ္ ညွပ္ဖိနပ္ေလးစီးၿပီး ထမီမီးခိုးေရာင္ေလးနဲ႔ အကၤ်ီအညိဳေရာင္ လက္တိုေလးနဲ႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလး၀တ္ထားပါတယ္… ပုခံုးမေက်ာ္ေသးေပးမယ့္ ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ေလးကို သဘာ၀အတိုင္းခ်ထားပါတယ္…ကၽြန္ေတာ့္ နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ လံုး၀မတူခဲ့ပါဘူး (ကိုယ္ထင္ရင္ ကုဒင္ေရႊနန္းဆိုခ်င္လည္းဆိုပါဗ်ာ)…စတတ္ေနာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုေရွ႕က ၿဖတ္ရင္..မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕က အေနရခက္ၿပီး ရွပ္ၿပာရွပ္ၿပာနဲ႔ အၿမန္ေလွ်ာက္ၾကတယ္… တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့လဲ ပဲေပးၿပီး ေလွ်ာက္တတ္ၾကတယ္ဗ်..တခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလးေတြဆိုရင္လည္း ၿပန္ေအာ္ ၿပန္ဆဲသြားတတ္ၾကေသးတယ္…ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးကေတာ့… နဂိုေလွ်ာက္ေနက်အတိုင္း ပံုမွန္ၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း…ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ အိေၿႏၵတစ္ခ်က္ေလးေတာင္မွမပ်က္ခဲ့ဘူး…”ဟ….အဖတ္ေတာင္ မလုပ္ဘူးဟ”.. အစသန္တဲ့ ဖိုးလံုးေတာင္ တအ့ံတၾသနဲ႔ စစ္ရံႈးေလဟန္ညည္းလိုက္လို႔ အားလံုး ဖိုးလံုးကို ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကတာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုး ဆူညံသြားခဲ့ပါတယ္…မာနခဲေလး သူမကို မ်က္စိတစ္ဆံုးေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ေပါ့…အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္မမက္ခဲ့ပါဘူး …ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းလည္း အိမ္ေၿပာင္းၿပီးသြားလို႔ မရွိေတာ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္က်ဴးေက်ာ္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးကို ဦးတည္ခဲ့တယ္… သူမကို ထပ္မ်ားေတြ႔ရမလားဆိုတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကို ၿမန္ေစခဲ့တယ္… မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲမွာၿပီး သူမလာခဲ့တဲ့လမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့တာ…အဲဒီေန႔က သူမကို မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူးဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြေရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပါ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ေမ်ာၿပီး မ်ိဳခ်ခဲ့ရတယ္…
သူငယ္ခ်င္းေတြကို လည္း ဖြင့္မေၿပာရဲဘူးဗ်… သူတို႔ ေတြ ေကာင္မေလးေတြကို စိတ္၀င္စားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပဲ လက္ခ်ာရိုက္ၿပီး ဆံုးမထားတာကို.. “ကိုယ့္လြတ္လပ္ခ်ိန္ေတြကို … အခ်ိန္ကုန္ခံလို႔… လူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနစမ္းပါ”…အခုေတာ့ဗ်ာ သူမ်ားကိုကဲ့ရဲ႕မိလို႔ ထင္ပါရဲ႕.. ကၽြန္ေတာ္လြတ္လပ္ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ေတြဟာ သူမရဲ႕ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြစံုစမ္းရ သူမရဲ႕ အိမ္လိပ္စာသိဖို႔ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရ… သူမသြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနတတ္ပါၿပီ… တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း လိုက္စံုစမ္းရတာ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ေက်နပ္ပီတိေတြဖ်ာေနတတ္မွန္း သူမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္ခဲ့ရပါၿပီ…


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အပိုင္း(၂)
က်ဴရွင္ဆင္းလာတဲ့ သူမကို အေ၀းက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေမာေတြ ေၿပခဲ့ရၿပန္ပါတယ္…သူမကို အိပ္မက္ထဲထိဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းစြဲလမ္း… သူမကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေလာက္ရင္ခုန္ရင္ခုန္.. ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းဟာ… သူမဆီက ေန႔စဥ္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ … အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔ လံုေလာက္ေနခဲ့ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္မွာ သူမကို ဖြင့္ေၿပာဖို႔ မေၿပာပါနဲ႔ သူမရဲ႕အၾကည့္စူးစူးကို တစ္မိနစ္ၿပည့္ေအာင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ပါဘူးဗ်ာ …

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက လည္း သိကုန္ၾကပါၿပီ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ဟားဟား ဘယ္ေလာက္တားတား… အခ်ည္းအႏွီးပဲဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ သေဘာေပါက္ၿပီးသားၿဖစ္ေနပါၿပီ…
“ဖိုးစည္…မင္းဟာ ဘာလဲကြ…ေရွ႕လည္းမတိုး… ေနာက္လည္းမဆုတ္… ဘာမွလည္းမလုပ္…တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့… မင္းဆီ ေကာင္မေလးက အလိုလိုလာမလား…”
“စည္သူ… ငါတို႔ နဲ႔ ေဘာလံုးလိုက္မကန္တာလည္း ၾကာၿပီ ဒီေန႔ေတာ့ လိုက္ခဲ့ပါလားကြာ..မင္းေကာင္မေလးကို ဒီတစ္ရက္သြားမေစာင့္လို႔ ဘာမွၿဖစ္မသြားပါဘူးကြာ.. ဟိုက မင္းကို အဖတ္ေတာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး”…
“ဟာ ေတာ္ပါၿပီကြာ ဒီေကာင္ ေခြးအၾကီး လည္လိမ္ထားသလို… ပံုစံနဲ႔ .. ဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာ..ေခြးမီးေကာက္ေၿခေထာက္စြပ္ပဲ..ေခြးေကာင္ မလိုက္လည္းေန… ငါတို႔ သြားၿပီ”…
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆိုအဆဲ အၾကိမ္းအေမာင္းေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးခံရင္း နာရီလွမ္းအၾကည့္ မွာ သူမက်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ၅မိနစ္အလို မွန္းသတိၿပဳမိလိုက္ပါတယ္…ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ သူမတို႔ရပ္ကြက္ၾကားမွာ ဗဟိုလမ္းတစ္ခုပဲၿခားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာနဲ႔ သူမက်ဴရွင္ ဆီေရာက္ဖို႔ စက္ဘီးအၿမန္နင္းရင္ေတာင္ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာပါတယ္… အလ်င္လိုစိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးေပၚကို အၿမန္တက္ၿပီး စနင္းခဲ့ပါတယ္…ညေနဘက္ရံုးဆင္းခ်ိန္လည္းၿဖစ္ေနေတာ့ ကားလမ္းေတြပိတ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္က အၿမင့္ဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္…စက္ဘီးကဘယ္လိုမွဆက္နင္းလို႔မရေတာ့တဲ့ အေၿခအေနထိ…ကားေတြၾကပ္ေနခဲ့တာပါ…ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးေပၚက မဆင္းခဲ့ဘူး ..စက္ဘီးဆင္းတြန္းၿပီးသြားရင္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနတဲ့ အတြက္ သူမဆီ အခ်ိန္မီွသြားဖုိ႔ အၾကံတစ္ခုဘြားခနဲေပၚလာပါတယ္… ကားလမ္းပိတ္ေနတဲ့ သြားေနက်လမ္းသြယ္ကၿပန္ထြက္ၿပီး ကားလမ္းမဘက္ ကို လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းလိုက္ပါတယ္…သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ေယာင္ရင္း…ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ေတြ႔သမွ် ဆိုက္ကား ေတြကားေတြကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေပ်ာ္လြန္ေနခဲ့ပါတယ္… သူမက်ဴရွင္ရွိရာ လမ္းကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၅မိနစ္ေနာက္က်သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီေန႔ က မ်က္ႏွာသာမေပးဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးေပၚကမဆင္းခင္မွာပဲ… သူမရဲ႕က်ဴရွင္က ဆင္းလို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထြက္လာေနၾကပါၿပီ… ကၽြန္ေတာ္ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ သူမကို စက္ဘီးေပၚကေနပဲ အသာေလးနင္းရင္း လိုက္ရွာေနမိလိုက္တယ္…လူအုပ္နဲနဲက်ဲသြားၿပီး ေနာက္မွာ ပန္းေရာင္ အကၤ်ီေလးနဲ႔ ဆံပင္ဂုတ္ေထာက္သူမရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၿမင္ ေနရပါၿပီ… ဒီေန႔ သူမနဲ႔ သူမသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပဲပါလာပါတယ္…ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနက်ေနရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ သူမကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေၿဗာင္းဆန္သြားေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေၿပာမေနပါနဲ႔ ဗ်ာ… သူမစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆို တာတစ္ေထာင့္တစ္ေနရာေလးမွာ တစ္ခဏေလးပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးပမ္းရက်ိဳးနပ္ေနၿပီေလဗ်ာ… သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၿမင္ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အရဲစြန္႔ၿပီး သူမေဘးကို ၿဖတ္ေမာင္းဖို႔လာခဲ့ပါတယ္… သူမေဘးကို ဒီေလာက္နီးနီး တစ္ခါမွ လမ္းလည္းမေလွ်ာက္ဖူး စက္ဘီးလည္း ၿဖတ္မနင္းဖူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာပါတယ္ ေဇာေခၽြးေတြၿပန္လာၿပီး အသက္ကို မွန္မွန္ ရႈေနရပါတယ္…သူမေဘးကအၿဖတ္…စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္း…သူမကိုယ္ကသနပ္ခါးန႔ံေလးက …ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲစူးနစ္သြားလိုက္တာ…အဲဒီစကၠန္႔ပိုင္းေလးကို တကမာၻလံုးရပ္တန္႔လိုက္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေလ…ကၽြန္ေတာ္သူမပါးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ခ်င္တာ…တကယ္ခဏေလးပါပဲဗ်ာ…ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူမကို ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ…ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်…အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးေပၚကေနေခါင္းကို သမင္လည္ၿပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္… အကၤ်ီပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ ထမီငါးပိေရာင္ေလးကို ၀တ္ထားတဲ့ သူမက … ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနက် ပလက္ေဖာင္းေဘး က သစ္ပင္ ေလးကို အလိုမက်တဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတယ္ေလ… ကဲဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္သလဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနမလဲဆိုတာၽ ေၿပာၿပမတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္သူမကို ၾကည့္မ၀ေသးခင္မွာပဲ… သူမရဲ႕ေဘးက သူငယ္ခ်င္းမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိထားမိသြားၿပီး သူမကိုလက္ကုပ္ အခ်က္ေပးတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ …သူမက ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနက်ေနရာေလးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရမွာ သူမသူငယ္ခ်င္းဘက္ၿပန္လွည့္လာၿပီး သူမသူငယ္ခ်င္းေမးေငါ့ၿပရာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္..ကၽြန္ေတာ္ကို ၿမင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ရွက္ေသြးဖ်ာသြားတဲ့ မ်က္ႏွာ ပန္ေရာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ၿမင္လႊာထဲ ဘယ္ေတာ့မွမထြက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဒီေန႔ဟာကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ပါပဲ …ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ေတြဟာ ခဏေလးပါပဲဗ်ာ... သူမရဲ႕ ရွက္ေသြးဖ်ာမ်က္ႏွာေလးဟာ စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္း ေၿပာင္းလဲသြားပါတယ္..ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕က တစံုတရာကို အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာၿမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ အၿပန္လွည့္အၾကည့္မွာ…အလြန္နီးကပ္ေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ကားတစ္စင္းရယ္…ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနက်တဲ့ လူေတြရယ္… ေစာင့္တက္သြားတဲ့ ခံစားမႈနဲ႕ အတူ ကၽြန္ေတာ့္စက္ဘီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ေနရာစီကို လြင့္သြားခဲ့ပါတယ္… ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻ အေမွာင္အတိက်သြားခဲ့ပါၿပီ…

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ပထမရက္
သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေန၀င္ကေန ေနထြက္ ထိ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းမစား ဟင္းမစား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ တစ္ခါတစ္ခါ အဆံုးမရွိတဲ့ လယ္ကြင္းၿပင္ၾကီးမွာ ေၿပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ေမာခဲ့ရင္ လယ္ကြင္းနားက သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေလးကို သူမကမွီၿပီး နားၾကေသးတယ္… သူမရဲ႕ ရယ္ေမာသံ ေလးေတြရယ္..ကၽြန္ေတာ္ကိုရွက္ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတာေလးေတြရယ္… သူမရဲ႕ သနပ္ခါးန႔ံေလးေတြရယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာရွိေနတာ တေလာကလံုးကိုၿပခ်င္လိုက္တာဗ်ာ…


ဒုတိယရက္
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲကို အလင္းေတြ၀င္လာေတာ့ ပထမဦးဆံုးၿမင္ရတာက ကၽြန္ေတာ္မရင္းနွီးတဲ့ မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုပါ… ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာတစ္ခုထဲကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ …ေဘးဘီ၀ဲယာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမဟုတ္ခဲ့ဘူး… ကၽြန္ေတာ့္အနားက အသက္ရႈသံတစ္ခုက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ…ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ကလွန္႔ႏိုးခဲ့ပါၿပီ ကၽြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြ ကို တစ္ခုခုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္…ေခါင္းေတြလည္းမူးလာတယ္..ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ေပၚမွာလည္း တြယ္ထားခ်ိတ္ထားတာေတြ..ဘာေတြလည္းမသိေတာ့ပါဘူး…ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ေခၚဖို႔ အားယူလိုက္ေပမယ့္ အသံက ပါးစပ္ထဲကထြက္မလာခဲ့ဘူး…အေမ့ကို လွမ္းထိဖို႔ လက္ကိုလည္းမ လို႔ မရခဲ့ဘူး… ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားတယ္… အနည္းဆံုး ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြလႈပ္လို႔ ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္လက္ညႈိး..လက္ခလယ္.. ေမာလိုက္တာဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ၿပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပန္တယ္…

တတိယရက္
ကၽြန္ေတာ္ၿမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုပါပဲ… ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေဖေဖ ေမေမ ေဒၚေလးရယ္.. ဆရာ၀န္လို႔ ထင္ရတဲ့ အၿဖဴေရာင္ကုတ္ကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ဦးေလးၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို နားက်ပ္နဲ႔ စမ္းေနရင္း…”စိုးရိမ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး… ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို ေဆးရံုေပၚကဆင္းလို႔ရၿပီ…ေၿခေထာက္က ေက်ာက္ပတ္တီးကို ေတာ့ ေနာက္၂လေလာက္ၾကာမွ ၿပန္လာၿဖည္ေပါ့…”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ ကၽြန္မသားေလး အခုလိုၿမန္ၿမန္ ေနၿပန္ေကာင္းသြားတာ ေဒါက္တာ့ကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္တာပဲ ”…


တစ္လၾကာၿပီးေနာက္
ေႏြကုန္လို႔ ေက်ာင္းေတြလည္းၿပန္ဖြင့္ၿပီေပါ့ဗ်ာ…ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ပထမဆံုး ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေန႔မွာ ေၿခေထာက္ေက်ာက္ပတ္တီးၾကီး နဲ႔ တက္ရတာေတာ့ ပဲ့တယ္လို႔ပဲေခၚရမလား နည္းနည္းေတာ့ရွက္သလိုလိုပဲဗ်…ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လလံုး အိမ္ထဲမွာခ်ည္းေနခဲ့ရတာ ေက်ာင္းဖြင့္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ အၿပင္ၿပန္ထြက္ခြင့္ရလို႔ ေက်ာင္းဖြင့္တာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရေတာ့မယ္ဗ်ာ…


တစ္လဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လည္း သူစိမ္းေတြၿဖစ္သြားၾကၿပီေလ…ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ စက္ဘီးစီးခြင့္ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမိန္႔ထုတ္ထားၿပီးၿပီ...

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားေပးတာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို႔ ေမေမက ၿပန္ေၿပာၿပေတာ့..ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ သူမမ်ားလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္ဗ်ာ.. ဒီတစ္လအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေၿပာခ်င္လုိ႔ ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ၿပီးစကားမေၿပာဘဲ ဖုန္းခ်ခ်သြားတာလည္း သူမၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနခ်င္တယ္…ၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ ‘Hope you well soon’ ဆိုတဲ့ ပိုစ္႕ကဒ္လွလွေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္လိပ္စာနဲ႕ အမည္မသိပို႔ သူ ပို႔ပို႔ေနတာလည္း သူမၿဖစ္လိုက္ပါေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိပါတယ္…

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ၿပံဳးမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက လာစေနာက္က်ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ ပထမဆံုး အတန္းကို သူတို႔နဲ႕ အတူအရင္ကလိုပဲ တက္လိုက္ၾကပါတယ္…

“ဖိုးစည္ မင္းေက်ာက္ပတ္တီး ဘယ္ေတာ့စၿဖည္ရမွာလဲ”…

ဆရာမက သိသာထင္ရွားထူးၿခားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေၿခေထာက္ကေက်ာက္ပတ္တီးကို မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္တစ္တန္းလံုးေရွ႕မွာ ေမးလိုက္ပါတယ္…

“ဒီတစ္လကုန္မွၿဖည္ရမွာပါ ဆရာမ”…
“ေၾသာ္.. ေအးေအးဂရုလည္းစိုက္ဦးသား.. ဆယ္တန္းကအေရးၾကီးတယ္ေနာ္..”
“ဟုတ္ကဲ့”

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ သက္ၿပင္းအရွည္ၾကီး ခ်လိုက္မိပါတယ္..ဒီဆယ္တန္းဆိုတဲ့ အရာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကို ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လလံုး ေဖေဖ ေမေမ ေဒၚေလးတုိ႔ ေၿပာတာနားေထာင္ခဲ့ရသလို ေတြ႔သမွ်လူအားလံုး ဆရာမက အစ သူငယ္ခ်င္းေတြကအဆံုး..ေတြ႔သမွ်လူတိုင္း ေၿပာေနလိုက္ၾကတာ…ကၽြန္ေတာ့္ကိုသက္ၿပင္းခ် စိုးရိမ္လာတတ္တဲ့ အထိပါပဲ…

ေဖေဖ ေမေမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္က်ဴရွင္၀ိုင္းထားမလဲ ဘယ္ဂိုဒ္ေခၚမလဲကိတ္စနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ၿငင္းလို႔ခုန္လို႔ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ အေၿခအေနရ ဆရာဆရာမေတြကို အိမ္ေခၚၿပီး ကၽဴရွင္ေခၚသင္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္… ေဒၚေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ မ်က္စိေအာက္က ကိုအေပ်ာက္မခံ ေတာ့တာပါ… ကဲကၽြန္ေတာ္သက္ၿပင္းမခ်သင့္ေပဘူးလား… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြဘ၀ရဲ႕ စိတ္ဖိအားက ေတာ့ေၿပာမယံု ၾကံဳဖူးမွပဲ သိပါလိမ့္မယ္…


ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္း၀မွာလာၾကိဳပါတယ္… အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာ့သာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းၿပန္ ဘ၀ကို ၿပန္တမ္းတမိပါတယ္… အနည္းဆံုးဒီလကုန္ ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေၿခေထာက္အရင္လိုၿပန္လြတ္လပ္ေတာ့မွာပါ… ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာဆက္ေနရမလဲဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ… ေဒၚေလးတြဲေခၚသြားေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚကို ၿမန္ၿမန္ ေရာက္သြားပါတယ္… အိမ္ကိုၿပန္တဲ့ လမ္းမွာ ေက်ာင္းစိမ္း အၿဖဴအစိမ္းေလးေတြကို ၿပန္ၿမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္မိပါတယ္…သူမေရာ ေက်ာင္းစိမ္းအၿဖဴေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္က်က္သေရရွိလိုက္မလဲလို႔…

ေက်ာင္းကေနအိမ္ကို ေဒၚေလးကားေမာင္းေနတုန္း
ကၽြန္ေတာ္ဒီတစ္ခါ ဖုန္းကိုင္ရင္ သူမ ဖုန္းမခ်ေအာင္ ဘယ္လိုေၿပာရမလဲ ဆိုတာ… စဥ္းစားခန္း၀င္ေနမိပါတယ္…
“ကၽြန္ေတာ္ စည္သူ ေၿပာေနပါတယ္…ဟယ္လို…ဟယ္လို….”
“အခုေၿပာေနတာ ဘယ္သူလဲခင္ဗ်…ဟယ္လို”
“ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းကိုင္ထားတာ ၅မိနစ္ရွိပါၿပီေနာ္.. ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့မယ္”
အရင္က ဆို ဖုန္းသရဲေတြကို ဆဲေနက် ကၽြန္ေတာ္က သူမမ်ားၿဖစ္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သူမအမွတ္နဲ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး တစ္ဖက္က အသံထြက္လာေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုေၿပာပါတယ္ …

ေသခ်ာတဲ့ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုတည္းက ဆက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းက caller IDက မွတ္ေပးထားလို႔ လူတစ္ေယာက္တည္းကပဲဆက္ေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရေနတာပါ…
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၿပန္ဆက္တာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းကို ၿပန္မကိုင္ဘူးဗ်…ဒီေန႔ဆက္လာရင္ေတာ့ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာခ်င္တာေတြေၿပာခ်လိုက္ေတာ့မယ္လို႔… ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္…


ညစာစားၿပီး (၇)နာရီမွာ တစ္အိမ္လံုး ကိုးရီးယားကားၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္.. ဒီအခ်ိန္ဆိုပံုမွန္ လာေနက်ဖုန္းကို ေစာင့္ကိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွာ စာက်က္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္…
ဖုန္းၿမည္ခဲ့ရင္ အၿမန္ဆံုးေကာက္ကိုင္ဖို႔ ဖုန္းနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနပါတယ္…

“တီ …..တီ …”

ပထမဆံုး ဖုန္းၿမည္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါတယ္..
caller ID ကို စစ္လိုက္ပါတယ္… ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ … အဲဒီဖုန္းပဲ…


“ဟယ္လို” ကၽြန္ေတာ္ စထူးလိုက္ပါတယ္…
“…. ”
“ဟယ္လို ဘယ္သူနဲ႔ ေၿပာခ်င္လို႔ပါလဲ”
“……”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေတာ့ ၿပန္ေၿပာပါလားဗ်ာ…”
“….”
“ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကို ဘာမွမေၿပာဘဲ မကိုင္ထားတတ္ဘူးဗ်..တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက ပဲ တစ္ဖက္တည္းက ေၿပာေနမယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္အရူးၾကီးၿဖစ္ေနမယ္ေလ…ဘယ္သူဆက္ေနမွန္းလဲမသိ..ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို စာနာတယ္ဆို တစ္ခုခုေတာ့ ေၿပာသင့္ပါတယ္ဗ်ာ”
“စည္သူ ေနေကာင္းလား…”
သူမရဲ႕ အသံ ကို ပထမဆံုးၾကားလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ..ဘာၿပန္ေၿပာလုိ႔ ေၿပာရမွန္းမသိၿဖစ္သြားတယ္…တစ္မိနစ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ…
“ဟုတ္ကဲ့ေကာင္းပါတယ္.. ခင္ဗ်ား စကား စေၿပာ ၿပီေပါ့ေနာ္… ကၽြန္ေတာ္အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္…ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြင့္ရွိမလား ဟင္..”
“…………………….”
“ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ေရာရမလား ”
“စည္သူပဲ ခန္႔မွန္းၾကည့္ပါ…”
“ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနတယ္…”
“………”
“ ရြက္၀ါ မဟုတ္လား…”
“…….”
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ရြက္၀ါ….”
“ဟုတ္ပါတယ္ စည္သူ…ရြက္၀ါပါ…”

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္စံုမွာ ေဖ်ာက္ပစ္လုိ႔မရတဲ့ သူမရဲ႕ ေၿခရာေလးေတြ ရွိသလို… သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္စံုမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေၿခရာေလးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရပါတယ္...
…ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ… အိပ္မက္ထဲကလို လယ္ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲမွာလည္း ေၿပးမေဆာ့ခဲ့ရပါဘူး…ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးထက္မွာလည္း သူမ မမွီႏိုင္ခဲ့ပါဘူး… သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လည္း မေတြ႔ၿဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး…ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ… ဖုန္းေလးနဲ႔ တစ္ေန႔ကို ၁၅မိနစ္ စကားေလးေတြေၿပာၿပီး ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားက ေၿခရာေလးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ သေဘာတူ ထားတဲ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၾကီးၿပီးတဲ့ေန႔ မေရာက္မခ်င္းေပါ့ဗ်ာ…