အိပ္မက္

ဒီအိပ္မက္ေတြနဲ႕ ေဝးေဝးသြားတာ...

ငါထြက္ေျပးခဲ့လို႕ မဟုတ္ဘူး
ေျပးလိုက္ရင္းနဲ႕ မမီခဲ့တာ...

ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ကပဲ
အဲဒီ အိပ္မက္နဲ႕ မတန္လို႕လား...

အဲဒီ အိပ္မက္ေတြကပဲ
သိပ္ဆန္းေနလို႕လား...

ေသခ်ာတာေတာ့ ငါ "အိပ္မက္" ေတြကို မုန္းသြားျပီ..

အထီးက်န္ နာရီ

အထီးက်န္နံရံမွာ တြဲလဲခိုခဲ့တဲ့
အခ်ိန္မသိနာရီေတြ...

အသက္မဲ့ရင္ခြင္မွာ အလွည့္က် ခိုဝင္ခဲ့တဲ့
ြဲေဗ်ာင္းဆန္ဒဏ္ရာေတြ...

ႏွလုံးသားရဲ့ လမိုက္ညမွာ
အလြမ္းဆည္က်ိဳး ခဲ့တဲ့
ပူျပင္း ေျခာက္ကပ္ ေန႔ ည ရက္ေတြ...

တေရြ႕ေရြ႕ ...
တေရြ႕ေရြ႕ နဲ႕...

ၾကိဳး

သံေယာဇဥ္နဲ႕ခ်ည္တဲ့ ၾကိဳး တစ္ခုမွာ...
အခ်စ္ ပါပါ့မလားလို႕
သံသယအထုံးေတြ ဗရပြ တိုးခဲ့...

"အခ်စ္ဆိုတာ...
တစ္ဘဝလုံး အတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ...
ေမြးဖြားေပးတဲ့ အရာ" လို႕
သူက ေျပာေတာ့...

ၾကိဳးထုံးေတြ ေျပ
အမုန္းဆုံးနာၾကည္းခ်က္ေတြေတာင္ အရည္ေပ်ာ္လို႕...

မဆန္းေတာ့ ပါဘူး...
ငါဆိုတာ
တြယ္ျငိျပီးသား ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို
ဆူးစူးတာေတာင္ မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္သူ...
မက္ခဲ့ဘူးတဲ့ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြ ေနာက္ကိုပဲ
ခုံမင္စြာ တြယ္ကပ္လိုက္ပါတတ္တဲ့သူ...

ဂစ္တာတစ္လက္

စြန္႕လႊတ္ဖို႕ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ျပီးျပီဆို
လွည့္မၾကည့္နဲ႕ေတာ့ ေလေျပ....

ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္လာခဲ့ရင္ေတာ့
မင္းအတြက္
ရင္ခုန္သံေတြ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး...

အခ်ိန္က သင္ေပးတဲ ့ ေလာကနိယာမ ေတြကို
သံစဥ္ေတးသီေနမယ့္
ဂစ္တာတစ္လက္ပဲ ရွိေနေလာက္တယ္...

ကဗ်ာ (၇)

အမွတ္မရွိတာ ထက္
မွတ္လို႕ မရခဲ့တာ ...

ဒဏ္ရာေတြကို ခံႏိုင္ေနတာထက္
လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေနခဲ့တာပါ ...

ငါ့ အတၲ ေတြကလည္း
"က်႐ႈံး" ဖို႕ဘယ္ေသာအခါမွ ခြင့္မျပဳခဲ့ေတာ့...

ရင္နဲ႕ရင္းတဲ့ ငါ့ကဗ်ာေတြ နဲ႕
နင္ ခင္း ခဲ့တဲ့ ျပိဳင္ပြဲမွာ
ငါ "ေအာင္ပြဲ"ဆက္ခံ ေနဦးမယ္...

မဆုံ

နင့္ရဲ့"ေစာင့္စားျခင္း" ဆိုတာကို
ငါ့ရဲ့ "ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း" နဲ႕
လွည့္ၾကည့္မိတဲ့အခါ တိုင္း...

ငါတို႕ သူစိမ္းေတြထက္ေတာင္ ေဝးေဝး သြားတာ...

ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းနဲ႕ကိုယ္
တိုးတိုးေလး လြမ္းခြင့္ေတြကို
သစၥာတံခါးနဲ႕ ေသာ့ ခတ္ျပီး...

အရင္ကတည္းက မနီးခဲ့တဲ့ ငါတို႕ေတြ
ဘယ္ေတာ့ မွလည္း မဆုံႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ...